Mijn verhaal 

Wat mooi dat je even stilstaat om meer over mij te lezen.

Mijn naam is Desiree Morgenrood. Al van jongs af aan voelde ik het verlangen om iets te betekenen voor anderen. Als kind had ik een diepe liefde voor muziek. Ik droomde ervan om als zangeres of muzikant mensen gelukkig te maken. Wat ik toen nog niet wist, is dat ik mezelf gaandeweg aan het kwijtraken was.

Ik groeide op in een gezin waar emotionele en fysieke mishandeling aan de orde van de dag was. Een groot deel van mijn jeugd bracht ik door in angst — teruggetrokken in mijn eigen wereld. School voelde als overleven, sociale contacten aangaan was moeilijk, en ik voelde me vaak intens alleen.

Vanaf mijn twaalfde begon ik te worstelen met zware depressies. Die uitten zich in een eetstoornis, suïcidale gedachten en een diep gevoel van leegte. In mijn hunkering naar liefde en goedkeuring paste ik me constant aan. Ik ging destructieve relaties aan, leefde naar de verwachtingen van anderen en verloor langzaam maar zeker de verbinding met wie ik werkelijk was. Perfectionisme werd mijn houvast én mijn valkuil. Ik was uitgeput van het gevecht tegen mezelf.

De innerlijke strijd leidde uiteindelijk tot een vlucht in verslavingen. Jarenlang probeerde ik de pijn en druk te verdoven, tot mijn lichaam en geest stop zeiden. Ik kwam in een diepe crisis terecht. Meerdere keren probeerde ik uit het leven te stappen. Na mijn derde poging, drie jaar geleden, werd ik wakker in het ziekenhuis. Dat moment was pijnlijker dan alles wat ik eerder had gevoeld — maar het werd ook mijn keerpunt.

Voor het eerst keek ik mezelf écht aan. Niet met afwijzing, maar met compassie. Ik zag hoeveel ik had verdrongen, hoeveel ik had opgeofferd om maar te passen in een plaatje dat niet van mij was. En ik besloot: ik wilde niet langer overleven. Ik wilde léven.

Wat volgde was een intens proces van heling. Via therapieën, een diepgaand detox-traject en diep innerlijk werk begon ik laag voor laag mijn oude patronen los te laten. Ik ging door angst, verdriet, schuld en schaamte heen. Het was rauw, confronterend en zwaar — maar ook bevrijdend. Voor het eerst voelde ik wie ik écht ben, los van verwachtingen en conditioneringen. Ik hervond mijn grenzen. Mijn stem. Mijn kracht.

En met elke stap groeide mijn verlangen om anderen te helpen. Want als ik mezelf kon terugvinden, dan kunnen anderen dat ook. Vanuit dat diepe besef ontstond mijn praktijk als life coach. Niet omdat ik alles weet, maar omdat ik weet hoe het voelt om alles kwijt te zijn — en weer op te staan.

Vandaag de dag leef ik een leven waarvan ik ooit dacht dat het niet voor mij bestemd was. Ik ben coach, ondernemer en ervaringsdeskundige. Maar bovenal: ik ben mezelf. Echt, kwetsbaar en krachtig. Ik verzorg mijn dieren alsof het mijn kinderen zijn. Ik schilder, leef creatief, vind rust op de yogamat en in het bos. Je vindt mij niet in de sportschool, wel knuffelend met bomen. Dat ben ik.

Mijn pad was allesbehalve recht. Maar het bracht me thuis. En het mooiste is: ik ben dankbaar. Voor alles. Juist door de diepte ken ik de waarde van licht. Het heeft me mijn missie gegeven — om ook jóu te helpen thuiskomen bij jezelf.

Want hoe diep je ook zit: je bent nooit te ver weg om terug te keren.
En jouw droomleven?
Dat bestaat.
Het begint op het moment dat jij besluit om voor jezelf te gaan staan.